Pół roku później

Chciałam napisać porządną notkę podsumowującą moje ryuugaku. Tuż przed wylotem albo krótko po dotarciu do domu. Jak widać, zupełnie mi to nie wyszło; przed wylotem miałam inne rzeczy na głowie (niedomykająca się walizka, rozdawanie dobytku każdemu, kto chciał coś odziedziczyć i ogólna czarna rozpacz na myśl o tym, że to koniec), a po powrocie (i gwałtownej zmianie strefy czasowej) dopadł mnie potworny jet lag, który mocno utrudniał mi normalne funkcjonowanie (dochodziłam do siebie tydzień... a w tamtą stronę nie działo się ze mną nic!). Bardzo nie chciałabym jednak zostawić tego bloga urwanego w zupełnie bezsensownym miejscu, bez jakiegokolwiek, choćby najkrótszego, zakończenia. Więc jest. Notka zamykająca.

Data jest nieprzypadkowa, bo dziś właśnie mija równe pół roku od dnia, w którym wróciłam z Japonii do Polski. To było intensywne pół roku; mam wrażenie, że cały ten x-godzinny lot, pakowanie, opróżnianie pokoju etc. działy się bardzo, bardzo dawno temu. Nie są to zresztą - chyba nareszcie mogę się do tego przyznać - moje ulubione wspomnienia związane z Japonią (do tej pory mam wrażenie, jakbym wpadała do czarnej dziury, kiedy przypomnę sobie drogę na lotnisko w Osace). Było w Japonii parę rzeczy, które mnie denerwowały (od razu przychodzi mi do głowy I-Housowy hałas, grupizm, tempo chodzenia, obstawanie przy łamanej angielszczyźnie i okropne jedzenie, z gumowatym chlebem na czele), ale mimo to myśl o wyjeździe bardziej mnie przerażała niż cieszyła. Japonia dała mi naprawdę dużo - o wiele więcej, niż się spodziewałam. Nigdy bym nie przypuściła, że uda mi się ten kraj szczerze polubić i że cały ten wyjazd będzie dla mnie jedną, wielką przygodą. 

Dziękuję więc (późno, ale zawsze...) wszystkim, dzięki którym mogłam pojechać do Kioto i dobrze się tam czuć. Dziękuję wszystkim tym, którzy wspierali mnie finansowo: przede wszystkim mojej rodzinie, ale też profesorowi Matsukawie (i za zrobienie ze mnie nauczycielki, co zresztą - mimo wyższej kombinatoryki uskutecznianej podczas opracowywania kolejnych lekcji - bardzo mi się podobało, i za polecenie mnie panu Kodze) oraz w/w panu Kodze, który mimo olbrzymich obiekcji (bo gajdzinka, bo dziewczyna, bo w sumie to nie potrzebujemy...) zgodził się przyjąć mnie do pracy w bibliotece (wieść niesie, że ponoć nie żałował tej decyzji ;)). Dzięki skumulowanej pomocy Was wszystkich mogłam nie tylko nie umrzeć tam z głodu, ale też zwiedzać, polecieć na moje bajeczne wakacje na Okinawie, a nawet wyskoczyć od czasu do czasu do indyjskiej knajpki czy na karaoke.

Dziękuję równie mocno tym, którzy wspierali mnie psychicznie - zwłaszcza, że były momenty, w których bardzo tego wsparcia potrzebowałam. Dziękuję za podbudowujące maile i SMSy z zupełnie nieoczekiwanych źródeł. Dziękuję zwłaszcza mojej Wielkiej Trójcy: mojej siostrze Agacie, przyjaciółce Monice i Juuli, kibicującej mi z wymarzonej Finlandii. Mogę dodać do tej listy jeszcze Ceccę, moją I-Housową "dobrą duszę", którą zawsze ciekawiło to, co u mnie słychać (zwłaszcza w momentach, w których bardzo chciałam się wygadać ^^). Nie wiem, jak (i czy w ogóle) poradziłabym sobie przez ten rok, gdyby nie Wasze zrozumienie i nasze regularne rozmowy. Dzięki Wam udało mi się nie zwariować - a przynajmniej nie do końca ;) - i bardzo jestem za to wdzięczna!

Danielowi dziękuję za całokształt. I za beztroskie sponsorowanie naszych wyjazdów, i za bezwarunkowe wspieranie mnie we wszystkich trudnych chwilach, i za sto pięćdziesiąt innych rzeczy, których nie jestem w stanie tu wymienić. Zresztą, głupio byłoby je wypisywać zamiast odwrócić się od komputera i podziękować osobiście...

A co słychać u mnie obecnie?

Generalnie: jest dobrze :). Mój związek z uczelnią powoli dobiega końca. Jestem szczęśliwą posiadaczką prawie w pełni uzupełnionego indeksu i nieco mniej szczęśliwą autorką zaledwie 13 stron pracy magisterskiej. Temat, który sobie wybrałam, jest wzięty z kosmosu i sama sobie pluję w brodę, że mi się na ambicję zebrało ("trzeba było zostać przy tym Kawabacie!"), ale jednocześnie muszę przyznać, że pisząc ją uczę się rzeczy, o których nie miałam wcześniej zielonego pojęcia. Czasu zostało niewiele i prawdę mówiąc, nie wiem, jak się to wszystko potoczy, ale ciągle wierzę, że zdążę i za półtora miesiąca będę mogła się wreszcie w pełni zrelaksować. Nauczyłam się 741 znaków w ciągu 4 miesięcy, po tym nic mi już nie straszne ;).

Poza tym? Zajęć już nie mam i nie będę mieć, więc przeprowadziłam się do Daniela, do Kolonii. Tym razem pocztówek nie będzie (a szkoda - byłoby co pokazać!). Uczę się na nowo niemieckiego i czuję, że coraz bardziej mi się tu podoba. Chodzi mi też po głowie parę pomysłów, które odkładam na pół-magiczne "po magisterce". Zwłaszcza jeden tłucze mi się po głowie już od jakiegoś czasu i doczekać się już nie mogę, aż wreszcie będę mogła się za niego zabrać...! Jeśli rzeczywiście mi się uda, z przyjemnością się tym tu pochwalę, ale póki co - nie ma co zapeszać :).

I to by było na tyle. Dziękuję Wam wszystkim - czytającym, komentującym, obserwującym mojego bloga - za ten rok, który tu ze mną spędziliście. Dzięki Wam moje pisanie (które, jak chyba widać, bardzo lubię; żeby tak magisterka też mi tak gładko szła...) miało sens. Nie mówię, że zamykam tego bloga na zawsze; mam nadzieję, że kiedyś jeszcze uda mi się pojechać do Japonii (Kyushu, Shikoku i Hokkaido jeszcze przede mną...!), a wtedy z przyjemnością tu wrócę. 

Dziękuję raz jeszcze i do usłyszenia!

DAnia pozdrawiają wakacyjnie :)

Miyajima

Krótko po naszym powrocie z Hiroshimy przyszedł do nas Christian, chcący wypytać nas o wrażenia, i powiedział, że wybiera się tam z koleżanką w najbliższy weekend.

 - A zobaczycie też Miyajimę? - spytałam.

 - Nie wiem... A co to jest? Chciała zobaczyć parę miejsc, ale nie pamiętam nazw...

 - To taka niewielka wyspa, leżąca na południe od Hiroshimy... - zaczął Daniel, ale przerwałam mu w połowie.

 - Wielkie torii w wodzie? - strzeliłam.

Christian natychmiast się ożywił.

 - A, to! Tak, koniecznie chciała tam pojechać!

No więc właśnie. Naszego drugiego dnia w Hiroshimie, po zwiedzeniu zamku etc., popłynęliśmy na Miyajimę. I chociaż naprawdę jest to niewielka wyspa położona na południe od Hiroshimy - do wejścia na prom można bez problemu dojechać (pod)miejskim tramwajem - to chyba te opisy są w tym przypadku zupełnie niepotrzebne, bo nawet osoby, które mają o Japonii blade pojęcie, gdzieś się już na ten obrazek natknęły. A nawet jeśli nie, to zdjęcie mówi samo za siebie...

Miyajima, nazywana też Itsukushimą, słynie właśnie z tego gigantycznego torii i Itsukushimy-jinji - chramu zbudowanego na palach, przez część dnia również stojącego w wodzie. Pływy są tam dość silne, więc od pory dnia zależy, czy uda nam się zobaczyć zamoczony chram, czy raczej podejść aż do samej bramy torii. My dotarliśmy tam w czasie odpływu i o ile na początku woda jeszcze jako tako się trzymała, o tyle późnym wieczorem ludzie robili już sobie zdjęcia pod bramą.
Miyajima to też jeden z "Trzech najpiękniejszych widoków Japonii", obok Ama-no Hashidate i Matsushimy (która znajduje się w regionie Touhoku, więc nikogo tam za bardzo nie ciągnie). I chyba faktycznie zasługuje na miejsce na tej liście. To jedno z piękniejszych miejsc, jakie tu odwiedziłam; w dodatku można odnieść wrażenie, że czas się tam zatrzymał. Atmosfera jest naprawdę niezwykła. Jeżeli jesteście w Japonii i macie szansę tam pojechać - jedźcie. Nie będziecie żałować.

Jako że jest to wyspa, po wyjściu z tramwaju trzeba przesiąść się w prom. Nasz, popołudniowy, był już mało zatłoczony i spokojnie mogliśmy podziwiać z niego zbliżającą się wyspę.

Wejście na prom...

...i parę widoków z promu.

 

Dotarliśmy na miejsce stosunkowo późno - dopiero około godziny 16 - co miało i dobre, i złe strony. Udało nam się uniknąć całego wielkiego, turystycznego tłumu, który właśnie kończył zwiedzanie i kierował się dokładnie w przeciwną stronę niż my. Z drugiej strony, miejscowe świątynie zamykane są wczesnym wieczorem, zobaczyliśmy więc tylko najważniejszy chram, Itsukushima-jinję. Szybko zaszło też słońce i wprawdzie zrobiło się dzięki temu nastrojowo, ale poza głównymi ulicami niewiele dało się już zobaczyć. No i zimno było...! 

Swoją drogą: na Miyajimie, podobnie jak w Narze, roi się od danieli. Porozstawiane wszędzie znaki ostrzegają, żeby nie dać się zwieść, bo to jednak dzikie zwierzęta i zawsze mogą człowieka ugryźć albo kopnąć - ale, podobnie jak w Narze, nikt nic sobie z nich nie robi. Daniele na Miyajimie również są nieco ospałe i wyrozumiale pozwalają się głaskać i fotografować ze wszystkich stron. Podejrzewam, że turyści mocno kojarzą im się z jedzeniem; nie widziałam wprawdzie sklepików ze specjalnymi "ciasteczkami" dla nich, których w Narze jest pełno, ale to nie znaczy jeszcze, że ich nie ma...

W każdym razie, na początek ruszyliśmy w stronę Itsukushimy-jinji.

 

Hiroshima-jou i Shichi-go-san

Kolejnego (i jedynego pełnego) dnia naszego pobytu w Hiroshimie postanowiliśmy wybrać się z rana do miejscowego zamku. Podzamkową świątynię widzieliśmy nawet z okna hotelu, więc tym razem nie wiązała się z tym żadna wielka wyprawa. 10 minut spaceru i byliśmy na miejscu. Pogoda była piękna, słońce świeciło - klimat był więc, w polskim rozumieniu tego słowa, zupełnie nielistopadowy. Zresztą nadal jest; już teraz wiem, że będzie to najpiękniejszy listopad w moim życiu. Nie ma mowy o całodziennych ulewach i szarości - wręcz przeciwnie, dopiero teraz drzewa rozkręcają się na dobre i robi się naprawdę kolorowo. Zanim zaczniecie mi zazdrościć i marudzić, że w Polsce to jest zimno, ludzie już szyby skrobią i w ogóle jest tragicznie, to chciałabym Wam przypomnieć tylko o jednym szczególe - Wy mieliście normalne lato. I nie próbujcie mnie przekonywać, że było porównywalne, bo w Polsce też przez cały tydzień (!) temperatury dochodziły do 40 stopni. Bo aż nie wiem, czy śmiać się, czy płakać, jak to słyszę. Obojętnie jakich temperatur by w Polsce nie było, nigdy nie zdarzyło mi się tam oddychać wodą - a tu robiłam to przez jakieś 3-4 miesiące. Normalne lato mieliśmy na początku października, a teraz przyszedł czas na opóźnioną jesień...

Znów zgubiłam wątek. Mniejsza z tym. W każdym razie, poszliśmy zwiedzić zamek.

Czekało na nas na miejscu parę niespodzianek.

Po pierwsze: odbywał się pod zamkiem jakiś festiwal chryzantem czy co to tam było. Wiadomo, symbol Japonii, zwłaszcza rodu cesarskiego, a że widocznie akurat teraz kwitnie, to Japończycy wyczyniają z tymi kwiatami cuda. Im się to pewnie kojarzyło patriotycznie, ale dla mnie wyglądało jak przycmentarne stoiska we Wszystkich Świętych. Z drugiej strony, nie mam nic ani do cmentarzy, ani do Wszystkich Świętych, a już na pewno nie do pięknych kwiatowych dekoracji - więc chociaż bawiło mnie to porównanie i ewidentny rozdźwięk w odbiorze chryzantem przeze mnie i przez Japończyków, to podobało mi się bardzo.

Po lewej rozstawiają się chryzantemowe stoiska

Absolutnie Najpiękniejsza Dekoracja

Daniele ;)

Mniejsze prace konkursowe

Drzewo, które przeżyło wybuch bomby - tak, tak, w Hiroshimie od bombowej tematyki nie da się uciec...

Spalony bombą fragment drzewa

Po drodze do zamku odkryliśmy również chram shintoistyczny. I wprawdzie była sobota, ładna pogoda i chram pewnie jest całkiem znany, skoro znajduje się w takim miejscu, ale i tak wydał mi się jakoś podejrzanie zatłoczony... No i te dzieci w kimonach? Czyżby shichi-go-san?

Hiroshima Dome i Peace Memorial Museum

Najpierw były urodziny Amy i przyjęcie-niespodzianka w restauracji/cukierni Ninja. Ciastowy tabehoudai. O ironio, ciasta akurat nie jadłam w ogóle; moja poprzednia wizyta w Ninja wypadła w piątek, a że prawie wszystkie "nieciastowe" rzeczy zawierały mięso, więc prawie niczego nie mogłam wtedy zjeść. No, to tym razem to sobie odbiłam.

Potem - Halloween Party, na którym ostatecznie się nie pojawiłam. Próbowałam się do tego zmusić, ale kilka godzin przed rozpoczęciem imprezy nagle dotarł do mnie cały absurd sytuacji: Friendsowie chcą nam zrobić przyjemność, organizują to Halloween po to, żebyśmy się wszyscy dobrze bawili, a ja mam tam iść prawie że "za karę"? Wysłałam maila do mojej tutorki i wymówiłam się złym samopoczuciem (co zresztą było nawet zgodne z prawdą, bo na myśl o najeździe Friendsów zaczynał mnie boleć brzuch). Mam nadzieję, że i beze mnie dobrze się bawiła.

A potem pojechaliśmy do Hiroshimy.

Przyznam szczerze, że niespecjalnie "jarałam się" tym wyjazdem. A już na pewno nie Hiroshimą. Cieszyłam się na myśl o zobaczeniu Miyajimy i wiązałam spore nadzieje z zamkiem Białej Czapli w Himeji, który zamierzaliśmy zwiedzić w drodze powrotnej do Kioto - ale Hiroshima jako taka nie interesowała mnie zupełnie. Nie kojarzyła mi się z niczym przyjemnym. Wiadomo: bomba atomowa, wybudowane ku pamięci Peace Memorial Museum, ponoć jakiś park dookoła, o którym opowiadał nam parę miesięcy temu Antti - i to tyle. Nic specjalnego. Byłam więc święcie przekonana, że główną zaletą Hiroshimy jest bliskość Miyajimy.

I znów nie miałam racji.

Hiroshima zachwyciła mnie od pierwszej chwili - bo to po prostu zaskakująco ładne miasto. Dużo zieleni, przestrzeni, płaskiego terenu etc. Wydaje mi się, że może to być "zasługa" (jakkolwiek nieodpowiednio to brzmi) tej bomby, która zrównała to miasto z ziemią i zmusiła Japończyków do odbudowania go od podstaw. W świecie samochodów, tramwajów, wielopiętrowych budynków... Stąd szerokie ulice, szerokie chodniki i ogólnie ogarnięte rozplanowanie miasta. To, że po wybuchu nie pozostały tam żadne świątynie (więc nie trzeba było upychać budynków między jednym chramem a drugim, jak się gdzieniegdzie, ekhm ekhm, zdarza) z pewnością pomogło w wybudowaniu miasta przystosowanego do potrzeb XX wieku. A przynajmniej taka jest moja hipoteza.

Jest więc Hiroshima dość przestrzenna (w porównaniu do Kioto nawet bardzo), mało tradycyjna, miejscami wręcz wzruszająco europejska. W marcu uznałabym to wszystko za wady - teraz zachwyciło mnie to i pozwoliło poczuć się trochę bardziej jak w domu. Spędziłam tam łącznie tylko dwa dni, czyli zdecydowanie za krótko na nacieszenie się tym miastem i było mi naprawdę smutno, kiedy przyszedł czas na powrót do Kioto. Mimo wizji zwiedzania Himeji.

Jako że przybyliśmy na miejsce dopiero ok. 15, nie mieliśmy w piątek zbyt wiele czasu na zwiedzanie. Zwłaszcza, że wszystkie zabytki są zamykane ok. 17-18... Postanowiliśmy więc zwiedzić najważniejszy punkt programu, czyli Hiroshima Dome, Peace Memorial Museum i ten park, co to niby miał być dookoła. Niezbyt to optymistyczne miejsce - Hiroshima Dome to szkielet budynku, który jakimś cudem przetrwał wybuch bomby atomowej, a dziś jest ponurą pamiątką 6 sierpnia 1945. Muzeum, choć ma "upamiętniać pokój", również prezentuje głównie historię zrucenia na Hiroshimę bomby - przyczyny, bezpośrednie skutki, choroby popromienne, strzępy pozostałości z "tuż po wybuchu" etc. Efekt jest istotnie pokojowy - człowiek wychodzi stamtąd kompletnie styrany psychicznie i w całkowicie pacyfistycznym nastroju. A z drugiej strony - miejsce niby smutne, ale park piękny...

Zaczynało już powoli szarzeć, więc zdjęcia wyszły mi trochę poruszone. Nie zauważyłam tego na podglądzie, niestety.

No i co? Nie wygląda Wam to europejsko? Mają tam nawet kamienne mosty!